Τὸ μήνυμα τῆς ἠμέρας

Ἀπὸ τὴν Φιλοκαλία

Ἅγιος Ἀντώνιος – Συμβουλές (170 Κεφάλαια):

101. Ἡ ἀσυλλόγιστη ψυχὴ, ἐνῶ εἶναι ἀθάνατη καὶ κυριαρχεῖ πάνω στὸ σῶμα, γίνεται δούλη τοῦ σώματος μὲ τὶς ἡδονὲς καὶ δὲν ἐννοεῖ ὅτι ἡ σωματικὴ ἀπόλαυση εἶναι βλάβη τῆς ψυχῆς. Πέφτοντας σὲ ἀναισθησία καὶ μωρία, φροντίζει μόνο γιὰ τὶς ἀπολαύσεις τοῦ σώματος.

104. Ὅταν ἔχομε πρῶτα δοκιμάσει ἐκεῖνα ποὺ μᾶς λυποῦν καὶ μᾶς στενοχωροῦν, τότε αἰσθανόμαστε τὴ χαρὰ καὶ τὴν ἡδονή. Λόγου χάρη, δὲν πίνει κανεὶς εὐχάριστα ἂν δὲν διψάσει, οὔτε τρώει εὐχάριστα ἂν δὲν πεινάσει, οὔτε κοιμᾶται μ’ εὐχαρίστηση ἂν δὲν νυστάξει πάρα πολύ, οὔτε χαίρεται πραγματικὰ ἂν πρωτύτερα δὲν λυπηθεῖ. Ἔτσι οὔτε τὰ αἰώνια ἀγαθὰ θὰ ἀπολαύσομε ἂν δὲν καταφρονήσουμε τὰ πρόσκαιρα καὶ λιγόκαιρα.

Tό ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα τῆς ἡμέρας (15-1-11).

Ἡ καθημερινή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι ἀπαραίτητη γιά τόν Χριστιανό. Ὅπως ὁ ἄρτος γιά τό σῶμα ἔτσι καί ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ γιά τήν ψυχή ἀποτελεῖ ζωτική ἀνάγκη. Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ζεῖ μόνο μέ ψωμί. ἀλλά καί μέ κάθε λόγο πού ἐκπορεύεται ἀπό τό στόμα τοῦ Θεοῦ (Ματθ. 4, 4): «Οὐκ ἐπ' ἄρτῳ μόνο ζήσεται ἄνθρωπος ἀλλ' ἐπί παντί ρήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ».
Εἴθε καθημερινά νά μελετοῦμε τό λόγο Του καί νά τρέφουμε τήν ψυχή μας μ' αὐτόν. Μαζί μέ τά Ἅγια Μυστήρια καί τόν Πνευματικό ἀγῶνα, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ συντηρεῖ ἀναμμένη τήν λαμπάδα τῆς πίστεως μέσα μας καί μᾶς καθιστᾶ ζωντανά κυτταρα τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας.
Σύν Θεῷ θά ἀναρτῶνται τά ἀναγνώσματα πού ἔχει ὁρίσει ἡ Ἁγία Μας Ἐκκλησία νά ἀναγινώσκονται καθημερινά ἀπό τούς Χριστιανούς γιά τό 2011.
Κάνετε κλίκ πάνω στήν εἰκόνα καί μεγενθύνετε γιά νά διαβάσετε τό κείμενο.




Εὐχαριστοῦμε τήν ἀδελφότητα Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ» γιά τήν ὁλοπρόθυμη ἄδεια χρήσης καί ἀναδημοσίευσης τοῦ κειμένου μετά τῆς συντόμου ἑρμηνείας, πού ἔχει ἐκπονήσει ὁ μακαριστός Θεολόγος Π. Τρεμπέλας.

1)Το αντίδοτο της λύπης είναι η δοξολογία στον Θεό, 2)Όποιος πιστεύει στον Θεό, δεν φοβάται τίποτα, 3)Η θεία μέθη

Το αντίδοτο της λύπης είναι η δοξολογία στον Θεό

- Όταν , Γέροντα, βλέπω μέσα μου υπολείμματα από εάν πάθος στενοχωριέμαι.
- Πες: «Δόξα σοι ο Θεός, που έφυγαν τα πολλά!». Αν ήμουν εγώ στη θέση σου ,θα έβλεπα τις ολοφάνερες μεγάλες δωρεές του Θεού και «από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός» θα έλεγα το «δόξα σοι ο Θεός». Αν θέλης να ζης ζωή παραδεισένια από αυτήν την ζωή, δες κι εσύ τις ευεργεσίες και τις πλούσιες δωρεές που σου δίνει ο Θεός και άρχισε το «δόξα σοι ο Θεός». Να δοξάζετε τον Θεό ,γιατί σας βοήθησε και προοδεύσατε έστω και λίγο, είτε επειδή εσείς κοπιάσατε, είτε επειδή σας βοήθησαν οι άλλοι. Όταν ο άνθρωπος λέη «δόξα σοι ο Θεός», βοηθάει ο Θεός ,γιατί η ευγνωμοσύνη με το ταπεινό φρόνημα και με τον φιλότιμο αγώνα τραβάει συνέχεια ουράνιες δυνάμεις και ευλογίες θεϊκές.
- Και όταν, Γέροντα, ξέρω ότι θα ξαναπέσω;
- Δεν ξέρεις∙ από φοβία σκέφτεσαι έτσι. Μην έχετε φοβία μήπως ξανακάνετε το ίδιο σφάλμα, γιατί έτσι κλονίζεται η πίστη σας στον Θεό. Μη ντα σκαλίζετε τόσο πολύ. Όταν σας λέη ο λογισμός ότι δεν πρόκειται να διορθωθήτε και διαλύεσθε από την λύπη, χρειάζεται να δώσετε ένα ψεύτικο κουράγιο στον εαυτό σας. «Δόξα σοι ο θεός, να πήτε, σήμερα είμαι καλύτερα από χθες. Δόξα σοι ο Θεός χίλιες φορές…». Αν και φαίνεται ψεύτικο αυτό το κουράγιο, μέσα του όμως κρύβει μια μεγάλη δύναμη, την ελπίδα στον Θεό. Η ελπίδα στον Θεό είναι ο μοχλός που αναποδογυρίζει την απελπισία, ελευθερώνει την ψυχή από την λύπη και το άγχος και τονώνει σιγά-σιγά τις πνευματικές δυνάμεις με την θεία ζωντάνια που δίνει.
- Γέροντα, στενοχωριέμαι γιατί έχω πολλά προβλήματα υγείας.
- Όλα να τα δέχεσαι σαν μεγάλα δώρα του Θεού. Ο Θεός δεν είναι άδικος. Στον ουρανό θα έχης πολλά να απολαύσης∙ θα έχης σύνταξη μεγάλη, εάν δεν την μειώσης μόνη σου με τον γογγυσμό.

Άγιος Αλέξανδρος του Σβίρ

Η ιδιαίτερη (μοναδική;) ΑΦΘΑΡΣΙΑ του ί. Λειψάνου του Ρώσου Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ (1448—1533)[1].

Το νεκρό, αλλά χαριτωμένο σώμα του μεγάλου Ασκητή δεν έχει χάσει το φυσικό του χρώμα ούτε την ελαστικότητα του και διατηρεί ακόμη και τους μυς. το λίπος και τον υποδόριο ιστό. Τα πέλματα διατηρούν σταγόνες από ευώδες μύρο. το όποιο συχνά είναι τόσο πολύ, που σε κάποια σημεία παρασύρει την επιδερμίδα!

Ο Ηγούμενος μας πληροφορεί ότι πριν από λίγο καιρό ο Άγιος σήκωσε με τα χέρια του ένα βρέφος, που έπεσε από τη μητέρα του στη Λάρνακα, και το έβαλε στην αγκαλιά της μπρος στα έκπληκτα μάτια Μοναχών και Προσκυνητών.» (έ. Α, σ. 7-8).

Καί αυτά έπειτα από... 477 χρόνια από την οσιακή Κοίμηση Του (30 Αυγούστου 1533)!

Η μακρινή καταγωγή του Αγίου ήταν φινλανδική, αλλά γεννήθηκε ως καρπός προσευχής των ευλαβών και Πολυτέκνων γονέων Του στο χωριό Μαντέρα της Βορειοδυτικής Ρωσίας και βαπτίσθηκε με το όνομα Αμώς, επειδή γεννήθηκε στη Μνήμη του Αγίου Προφήτη (15 Ιουνίου).

Γέροντας Ευσέβιος Γιαννακάκης

ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
του μακαριστού Γέροντα Ευσεβίου Γιαννακάκη

Ο π. Ευσέβιος κατά κόσμον Αντώνιος Γιαννακάκης γεννήθηκε το 1910 στο Γεωργίτσι της Σπάρτης και ήταν το έκτο από τα οκτώ παιδιά της οικογένειας του Ηλία και της Χριστούλας Γιαννακάκη. Άνθρωποι πιστοί και πολύ ευλαβείς ανέθρεψαν τα παιδιά τους εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου.

Από μικρός ο Αντώνης ήταν παιδί υπάκουο, πονετικό, «χαριτωμένο». «Ψυχοπόνια μου» τον αποκαλούσε η μάννα του για την ευσπλαγχνική καρδιά του. Ήταν πολύ εγκρατής από μικρός, και άδολος. Ήταν παιδί καλοπροαίρετο. Δεν κούραζε κανέναν. Όταν όμως το απαιτούσε η περίσταση, γινόταν πολύ μαχητικός. Κάποτε πήγε με το θείο του στο βουνό να κόψουν ξύλα. Θα ήταν τότε δέκα ετών. Άκουσε κάποια στιγμή εκεί κοντά έναν άλλο ξυλοκόπο να βλασφημεί τα θεία. Τότε στην καρδιά του μικρού παιδιού φούντωσε η ιερή αγανάκτηση. «Ακούς εκεί, να βρίζει το Χριστό μας, την Παναγία μας!» Με έντονο και αυστηρό ύφος παρατήρησε τον μεγαλύτερό του. Εκείνος δεν μίλησε καθόλου, μάλλον ντράπηκε που τον παρατήρησε τόσο αυστηρά ένα μικρό παιδί. Μετά ο θείος του έλεγε και ξανάλεγε στον κυρ Ηλία: «Μωρέ, να δεις επίθεση ο Αντωνάκης!». Και καμάρωνε ο πατέρας για το θείο ζήλο που είχε στην καρδιά του ο μικρός του γιος.

Αγαπούσε πολύ την εκκλησία και τις ακολουθίες της. Μια Κυριακή που πήγαινε στην εκκλησία -θα ήταν τότε δέκα έως ένδεκα ετών- λίγο πιο πάνω από το σπίτι του, στο σταυροδρόμι συνάντησε έναν άγνωστο νέο, επιβλητικό και ασκητικό. Τον κοίταξε με σοβαρότητα και αγάπη και του είπε: «Πρόσεχε, Αντώνη, παιδί μου. Δυο δρόμοι υπάρχουν στη ζωή. Ο ένας με τους χορούς, τις διασκεδάσεις, την κοσμική ζωή, που οδηγεί στην απώλεια. Ο άλλος με τη σεμνή, την ηθική ζωή, που αρέσει στον Θεό». Ο Αντώνης γεμάτος από συγκίνηση αλλά και απορία, συνέχισε το δρόμο του προς την εκκλησία. Μπήκε και στάθηκε μπροστά, όπως συνήθιζε. Καθώς κοίταξε την εικόνα του Τιμίου Προδρόμου στο τέμπλο, αναγνώρισε με έκπληξη και δέος τον νέο που είχε πριν από λίγο δει στο σταυροδρόμι. Η συνάντηση αυτή ήταν καθοριστική για την περαιτέρω πορεία της ζωής του. Από τότε η αγαθή ψυχή του αλλοιώθηκε ακόμη περισσότερο από τη θεία Χάρη, που τον επεσκίαζε.

Όταν τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο, ακούραστος εργαζόταν σκληρά στα χωράφια του πατέρα του και τα κατάφερνε πολύ καλά σε όλες τις γεωργικές εργασίες. Φόρτωνε το ζώο με τα προϊόντα τους και περπατούσε όλη τη νύχτα, για να φθάσει το πρωί στη Σπάρτη και να τα πουλήσει. «Ο αγωνιστής μου» συνήθιζε να λέει γι’ αυτόν η μητέρα του.

Ἡ Ἱερά Μητρόπολις Γλυφάδας καί ὁ Ἐπίσκοπός της, συγχαίρουν καί ἐπαινοῦν τόν Μητροπολίτη Πειραιῶς Σεραφείμ.

Ἀριθμ.  Πρωτ.  8                                             Ἐν Βούλᾳ τῇ  10ῃ  Ἰανουαρίου  2011

Δ Ε Λ Τ Ι Ο Ν    Τ Υ Π Ο Υ

                    Ἡ Ἱερά Μητρόπολις Γλυφάδας καί ὁ Ἐπίσκοπός της, συγχαίρουν καί ἐπαινοῦν τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη  Πειραιῶς καί Φαλήρου κ. Σεραφείμ, ἐκλεκτό μέλος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, γιά τήν ἀκεραιότητα τοῦ ἤθους του, τό θάρρος τῆς γνώμης του, τήν ἐν γένει διακονία του στήν πολυάνθρωπη Μητρόπολή του, ἀλλά καί γιά τίς μετά παρρρησίας τοποθετήσεις του σέ ἐπίκαιρα ζητήματα πού ἀπασχολοῦν τήν  Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ὅπως καί σέ φλέγοντα θέματα πού ἀνακύπτουν στήν καθημερινότητά μας.

                        
 Ἡ στεντόρεια καί ἀταλάντευτη φωνή του, μᾶς συγκινεῖ καί μᾶς ἐνδυναμώνει, γιατί εἶναι φωνή ἀλήθειας, θάρρους καί ἀγωνιστικότητας, γιατί εἶναι φωνή Ὀρθόδοξης μαρτυρίας, πού ἑδράζεται στό Ἱερό Εὐαγγέλιο, τούς Ἱερούς Κανόνες καί τήν ἀνόθευτη παράδοση τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας.

Νέα ἐπίθεση κατά τοῦ Χριστοῦ - Χριστιανισμοῦ ἀπό τήν ΕΕ.

Νέα ενέργεια διάκρισης εναντίον των Χριστιανών: «H Eυρώπη δεν αναγνωρίζει τα Χριστούγεννα»

En Français

Auf Deutsch

(Δελτίο Τύπου του Phillipe Juvin και της Constance Le Grip,γάλλων ευρωβουλευτών UMP,PPE)

Ο Phillipe Juvin και η Constance Le Grip ζητούν από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να αποσύρει το ημερολόγιο που μοίρασε στούς μαθητές, το οποίο αγνοεί τις Χριστιανικές γιορτές.

Η Επιτροπή τύπωσε πραγμάτι πάνω από… τρία εκατομμύρια αντίτυπα ενός ημερολογίου με τα χρώματα της Ευρωπαϊκης Ένωσης, που αναφέρει τις ιουδαϊκες, ινδουϊστικές, σιχικές και μουσουλμανικές γιορτές αλλά καμμιά χριστιανική. Τα Χριστούγεννα, μια γιορτή που γιορτάζεται σ΄όλη την Ευρώπη, απουσιάζει απ΄το ημερολόγιο!

«Οι χριστιανικές ρίζες της Ευρώπης είναι μια πραγματικότητα. Η Ευρώπη είναι ο καρπός μιας μακρόχρονης διαδικασίας ωρίμανσης που έχει τις ρίζες της στην Ελλάδα και στη Ρώμη και βεβαίως μέσα στο Χριστιανισμό. Η αξιοπρέπεια και η ελευθερία του ανθρώπου, η ισότητα και η αδελφοσύνη είναι αξίες χριστιανικές. Το λίκνο όλης της ιστορίας στηρίζεται στη συνάντηση των ανθρώπων με τις χριστιανικές αξίες. Η Ευρώπη δημιουργήθηκε μέσα στον Χριστιανισμό. Αν το ξεχνάμε αυτό είναι σαν να αρνούμαστε αυτό που είμαστε» υποστηρίζουν με ανησυχία οι Phillipe Juvin και Constance Le Grip.

Παπα-Χαράλαμπος Διονυσιάτης

VatopaidiFriend: «παπαΧαράλαμπος Διονυσιάτης, ο απλοϊκός ηγούμενος και διδάσκαλος της νοεράς προσευχής» είναι ο τίτλος ενός βιβλίου που γράφτηκε μετά την κοίμηση του Γέροντα, από ένα από τα πολλά πνευματικά του τέκνα· τον Ι.Μ.Δ. το γεγονός αυτό μας ώθησε να επικοινωνήσουμε τον π. Ιωσήφ για να γράψει ειδικά για το ιστολόγιό μας, ένα μικρό κείμενο αφιέρωμα στην δέκατη επέτειο από την κοίμηση του γέροντά του, παπαΧαράλαμπου προηγουμένου της Ιεράς Μονής Διονυσίου. Από τον ίδιο τον π. Ιωσήφ λίγο πρωτύτερα είχε γραφεί και ο βίος του μεγάλου ασκητού Αρσενίου Σπηλαιώτη, συναγωνιστού του μεγίστου νηπτικού διδασκάλου των ημερών μας Ιωσήφ του Ησυχαστού.
Ιωσήφ Μοναχού Διονυσιάτη
Μέσα από τα δύο αυτά βιβλία βλέπομεν υπερανθρώπινους αγώνες και χαρίσματα, όμοια με τους πα;λαιούς μεγάλους αθλητάς της ερήμου, Αντώνιον, Σάββαν, Συμεών Νέον Θεολόγον, τους Στουδίτες, τους ησυχαστές του 14ου αιώνα, τους Κολλυβάδες και και γενικά τους παλαιούς και νεώτερους αγιορείτες οσίους.
Έτσι λοιπόν με τη ζωή τους αλυσιδωτά οι άγιοι αποδεικνύουν ότι «Ιησούς Χριστός χθες και σήμμερον ο αυτός και εις τους αιώνας».
Ο μεγάλος αυτός ασκητής (παπαΧαράλαμπος Διονυσιάτης) και δάσκαλος της νοεράς προσευχής, αντλεί τις ρίζες του, από τον ευλογημένον Πόντον.
Με τον ξεριζωμόν του Πόντου, λόγω ασφυκτικών πιέσεων του τούρκου κατακτητού, η οικογένεια Γαλανόπουλου εκτοπίζεται κι΄ αυτή στη Ρωσία κατά το έτος 1880. Εκεί ένας ευλαβέστατος νέος ο Λεωνίδας κατόπιν θαύματος γνωρίζει και νυμφεύεται τη σεμνή Δέσποιναν. Από τους αγίους αυτούς γονείς εξεπήδησεν καρπός ευκλεής μεταξύ της πολυμελούς οικογενείας, τρίτος στην σειράν και Χαράλαμπος.

Γέρων Παΐσιος: 1)Δυσπιστία καί ὀλιγοπιστία, 2)Κλέφτης τῶν ἀρετῶν ἡ ὑπερηφάνεια, 3)Ἡ καρδιά δέν γερνάει ποτέ.

«ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Ε΄ ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»

Δυσπιστία και ολιγοπιστία

- Γέροντα, γιατί ο Μωυσής για ένα παραμικρό σφάλμα στερήθηκε την Γη της Επαγγελίας;
- Δεν ήταν παραμικρό σφάλμα∙ ήταν δυσπιστία. Ο Θεός είχε περάσει τους Ισραηλίτες από την Ερυθρά Θάλασσα, τους είχε βγάλει νερό στο Σινά, τους έτρεφε με το μάννα, τόσα θαυμαστά γεγονότα τους είχε δείξει και αυτοί, όταν τους έλειψε πάλι το νερό, γόγγυσαν. Και ο Μωυσής, όταν του είπε ο Θεός να χτυπήση τον βράχο, για να βγη νερό, δυσπίστησε. «Μήπως μπορεί να βγη απ’ αυτόν τον βράχο νερό;», είπε. Γι’ αυτό μετά ο Θεός του έβαλε εκείνον τον κανόνα: «Για τιμωρία ,του είπε, μόνον από μακριά θα δη την Γη της Επαγγελίας». Αν ο Θεός δεν τους είχε βγάλει κι άλλη φορά νερό με θαυμαστό τρόπο, θα είχε ο Μωυσής κάποια ελαφρυντικά∙ τώρα όμως ήταν αδικαιολόγητος για την δυσπιστία του, γι’ αυτό ο Θεός δεν επέτρεψε να μπη στην Γη της Επαγγελίας.
- Γέροντα, νομίζω ότι μόνο με τη δική μου προσπάθεια θα διορθωθώ και γι’ αυτό δεν προχωράω.
- Τι μπορείς να κάνης εσύ μόνη σου; Όσο είναι κανείς γαντζωμένος στον εαυτό του, εμποδίζει το έλεος του Θεού και μένει πίσω, δεν προχωράει. Εάν είχες λίγη πίστη, θα άλλαζαν σχεδόν όλα και, αν είχες και λίγη ταπείνωση, θα είχες Χάρη Θεού. Όλα οφείλονται στο ότι χωλαίνεις στην πίστη και στην ταπείνωση. Έτσι, «δένεται» ο Θεός και δεν μπορεί να σε βοηθήση, γιατί σέβεται το αυτεξούσιο. Να ζητάς πίστη από τον Χριστό- «πρόσθες ημίν πίστιν»- και να καλλιεργής την ταπείνωση.

Πῶς πρέπει νά τρῶμε. Δέν πρέπει νά τρῶμε γιά τήν ἀπόλαυση ἀλλά γιά τήν ἀνάγκη τοῦ σὠματος_Εὐεργετινός_mp3

Π. Σάββας 2009-02-14_ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ_ΝΑ ΜΗΝ ΤΡΩΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΛΑΥΣΗ ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΡΩΜΕ_mp3

Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 14-02-2009 (Σύναξη Ἀνδρῶν στό Πνευματικό Κέντρο τοῦ Ἱ. Ν. Ἁγίου Κωνσταντίνου).
Γιά νά κατεβάσετε καί νά ἀποθηκεύσετε τήν ὁμιλία πατῆστε ἐδῶ (δεξί κλίκ, ‘Ἀποθήκευση προορισμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Interntet Explorer ἤ Ἀποθήκευση δεσμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Mozilla. Στή συνέχεια δῶστε τό ὄνομα πού θέλετε καί πατῆστε ΟΚ γιά νά ἀποθηκευθεῖ ἡ ὁμιλία)