Ὁ
Γέρων Ἰάκωβος Τσαλίκης
Ἡ
μητέρα μου ἔκανε μετάνοιες, δεήσεις,
προσευχές, νηστεῖες. Ἔτσι γιατρευόμασταν
τότε. Ἀπό μικρό, μέ εἶχε μάθει ἡ μανούλα
μου νά τηρῶ τήν τάξη τῆς Ἐκκλησίας,
νηστεῖες, μετάνοιες. Μικρό παιδάκι,
ἄνοιγα (τήν πόρτα) χωρίς νά μέ
παίρνουν εἴδηση στίς 12 μέ 1 (ἡ ὥρα) τό
βράβυ καί πήγαινα στήν ἐρημιά. ( Ἄλλες
φορές) ἔκανα “Λειτουργίες” μέ
τά μικρά παιδάκια. Μέ φώναζαν: “ὁ
παπα-Ἰάκωβος”. Χαρά μου ἦταν νά πῶ
τό “Χριστός Ἀνέστη” καί νά ἠχήση
σ᾿ ὅλη τήν πλάση. Πήγαινα σέ ξωκκλήσια.
Ἄναβα τά καντήλια, τά περιποιόμουν,
σκούπιζα. Εἶδα τήν ἁγία Παρασκευή.
Ἤμουν ἁπλό παιδί. Οὔτε νερό δέν ἔπινα
χωρίς τήν εὐχή τῆς μητέρας μου. Πρίν
κοινωνήσω φίλαγα τό χέρι τοῦ πατέρα,
τῆς μητέρας, (καί σάν στρατιώτης)
τοῦ Διοικητοῦ μου. “Τίμα τόν πατέρα
σου καί τήν μητέρα σου”.
»Ὅταν
ἤμουν νέος, ἔκανα τόσες... μετάνοιες,
ποτέ δέν τίς μετροῦσα. Τώρα πού γέρασα
ἔχω καρδιά, ζάλη, πόνους στά πόδια, στά
χέρια... Ὅμως, λέω:
“ Ἄς
πεθάνω ἐκεῖ ( στόν ἀγῶνα)”».
«Μικρός
ἤμουν εὐσεβής»
Ὅταν
ζοῦσα στόν κόσμο, ἤμουν εὐσεβής, τώρα
πού ἔγινα μοναχός δέν εἶμαι.
»Ὅταν
ἤμουν παιδί, μέ φώναζαν καί σταύρωνα
τούς ἀρρώστους καί τίς ἑτοιμόγεννες
πού δυσκολεύονταν νά γεννήσουν.
»Γιά
πολλά χρόνια νόμιζα ὅτι οἱ ἱερεῖς
εἶναι ἄσαρκοι. Ὅτι κάτω ἀπό τό ράσο
τους δέν ἔχουν σάρκα καί ὅτι τρέφονται
ἀπ᾿ εὐθείας ἀπό τόν οὐρανό».
«Εἶχα
τήν κλίση μου στά ἱερά»
Ἐγώ,
μέ συγχωρεῖτε, ὅταν χάραξα αὐτόν τόν
δρόμο ἀπό παιδί, δέν ἔδινα σημασία πού
μοῦ λέγανε τά παιδιά “καλόγερο Ἰάκωβο”
ἤ ὅτι ὁ Ἰάκωβος εἶναι ἀνίκανος γι᾿
αὐτό θά πάη στό Μοναστήρι. Ἐγώ εἶχα
τήν κλίση μου στά ἱερά».
«Ἡ
μάννα μου μ᾿ ἔμαθε νά κάνω μετάνοιες»
Ἡ
μητέρα μου ἔτσι μᾶς ἔμαθε νά προσευχώμεθα
καί ἔτσι εἶχα μάθει καί ἔκαμνα μετάνοιες
καί ἀπό παιδί καί ἐδῶ πού ἦρθα καλόγερος
στό Μοναστήρι καί τό Πάσχα ἔκαμνα
μετάνοιες. Στό χωριό μου κάθε 15 ἡμέρες
ἐρχόταν ὁ παπάς καί μᾶς λειτουργοῦσε.
Ἔμένα μοῦ ἄρεζε καί πήγαινα πρωΐ –
πρωΐ νά περιμένω (τόν παπά) στήν
καρυδιά ἀπό κάτω νά κρατῶ τό σχοινί
(τῆς καμπάνας) καί ἔλεγα (μέ τό
μυαλό μου), “ ἄς μ᾿ ἔλεγε αὐτός ὁ
παπάς νά χτυπήσω τήν καμπάνα, ἄς μέ
ἔπαιρνε νά μέ κάνη παιδί του, νά μέ βάλη
τό ράσο. Ποιός νά παρουσιαστῆ, ἕνας
μορφωμένος νά μέ πάη στόν Δεσπότη, νά
τοῦ πῆ ὅτι ἐγώ θέλω νά γίνω μοναχός
καί νά μέ βάλη τό ράσο ἔστω τήν νύχτα
νά τό φορῶ;”. Καί ἐκεῖ ἔκαμνα
μετάνοιες καί πάντα μοῦ ἄρεζε ἡ Ἐκκλησία
καί μέ ἔβλεπε ὁ παπάς καί μοῦ λέει:
“
Ἰάκωβε,
δέν κάνουμε τώρα μετάνοιες, διότι ἀνέστη
ὁ Κύριος”.
“Πάτερ
μου, τοῦ λέγω, ἡ μητέρα μου μοῦ ἔμαθε
νά κάνω μετάνοιες καί νηστεῖες”.
Συνεχίζεται....
Τέλος
καί
τῇ
Τρισηλίῳ
Θεότητι
κράτος,
αἶνος
καί
δόξα
εἰς
τούς
αἰῶνας
τῶν
αἰώνων.
Ἀμήν.
Ὀρθόδοξο
βίωμα 4
ΕΚΔΟΣΗ
ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΕΝΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ
ΜΕΛΕΤΗΣ
– ΠΡΟΒΟΛΗΣ ΤΩΝ ΑΞΙΩΝ ΜΑΣ
«ΕΝΩΜΕΝΗ
ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ»
Κεντρική
διάθεση: «ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ»
Θεσσαλονίκη:
Μοναστηρίου
225, Μενεμένη, Τ.Κ. 54628, ΤΗΛ. 2310 552207
Εὐχαριστοῦμε θερμά τίς ἐκδόσεις «ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ» γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδουν.
Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου